Το 2012 αφιερωμένο στο Νικηφόρο Βρεττάκο - Εκατό χρόνια από τη γέννησή του

                           

                                      Πικραμένος  αναχωρητής

 

                  

                         Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι

                         να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα

                         του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,

                         ν’  απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λυώσει όπως το χιόνι.

                         Μην πιάνεσαι απ  τοὺς ώμους μου και στριφογυρίζεις

                         άνεμε!

                         φεγγαράκι μου!

                         Καλέ μου!

                         Αυγερινέ μου!

                         Φέξε το ποροφάραγκο! Βοήθα ν  ανηφορήσω!

                         Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!

                         Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες!

                         Κι ανάμεσα στις δυό ζαλιές το ματωμένο στέφανο!

                         Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιέ μου!

                         Ρίχτε στο δρόμο συνεφιά να μη γυρίσω πίσω!

                         Κυττάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,

                         ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,

                         να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών!

 

 
                                       

                                       Η  λιομαζώχτρα

 

 

                          Με τη σκάλα στον ώμο, ανάμεσα στις ελιές, επέρασε

                          το φάντασμά της. Ήταν η μάνα μου, τη γνώρισα

                          απ’το τσεμπέρι της που σάλευε λυμένο, από τα χέρια

                          κι από τη δέσμη του φωτός που απόπνεε το χαμόγελό της.

                          Η ώρα, το χώμα, ο γνώριμος κυματισμός του εδάφους

                          ταίριαζαν με την παρουσία της. Τη φώναξα χωρίς

                          αμφιβολία καμιά• εκείνη με χαιρέτισε

                          μ’ένα νόημα αέρινο. Πάτησε έπειτα στα νύχια,

                          πήρε ν’ανυψώνεται. Διάσχιζε τον αέρα

                          προς τον ουρανό, όπως ήταν, με τη σκάλα της.

                          (Κάθε τέτοια εποχή, απλώνει τα λιοπάνια της

                          και τα ξαναμαζεύει. Έρχεται και βοηθάει τη γη.)

 

                    

 

 

                                 Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)